(ای جهان پهلوان تختی)

تو را به مردی می شناسم
نه بخاطر آنکه پرچم ایران را بارها به اهتزاز در آوردی
نه بخاطر آنکه آن شاگرد سلمانی را که موهایت را خراب کرد با لبخند محبت کردی
نه بخاطر آنکه از آسیب دیدگی حریف امتیاز نمی گرفتی
نه بخاطر آنکه کلاه خود را به دست گرفتی و برای زلزله زدگان کمک جمع آوری کردی

من تو را به مردی میشناسم چون آنگونه که اساتید می گویند دو دستی با مردم دست میدادی و هیچگاه زور بازویت را به مردم نشان ندادی
تو را به مردی میشناسم چون مردم را دوست داشتی

و من هم تو را دوست دارم

ای جهان پهلوان

این میل و کباده گاهی هم اینچنین مردانی می سازد

جرأتی که او به ما داد

دوباره 14 خرداد می رسد، یک روز گرم بهاری که امام خمینی (ره) با ما خداحافظی کرد. رسم این است که وقتی آدمی از میان ما می رود برایش گریه می کنیم.

البته برای او که نه، برای جدایی از او،  برای از دست دادن او گریه می کنیم. اما فکر می کنم حالا که سال ها از رفتن امام گذشته، دیگر وقت  گریه کردن و غصه خوردن در غم از دست دادن او کافی نیست.

آدم های بزرگ چه در میان ما باشند و چه نباشند، باید به آنها فکر کرد، آنها را تجسم کرد، آن ها را بازسازی کرد و در یک تحلیل خوب از آنها، به یک شناخت رسید.

این طوری، یک آدم بزرگ با مرگش برای ما تمام نمی شود. او در دو جهت ادامه پیدا می کند: یکی در جهت زندگی شخصی و دیگری در جهت زندگی اجتماعی اش در میان مردمی که او را دوست داشتند.

راستی، ما چرا امام را دوست داشتیم و داریم؟

این سؤال خوبی است برای اینکه بتوانیم به جنبه های مختلف شخصیت او فکر کنیم. من فکر می کنم ما امام را به دو دلیل دوست داشته ایم : اول به خاطر خودش، چون شخصیت فردی اش استثنایی و متفاوت بود، شخصیتی که با ما غریبه نبود. او پیامبر نبود بلکه به خاطر عصمت و عظمتش، فکر کنم که هر کاری هم بکنیم به او نمی رسیم.

امام خمینی یک آدم معمولی بود که شعرهایش را در حاشیه سفید روزنامه می نوشت و بارها عکس خانوادگی اش را در حالیکه نوه اش را بغل کرد بود دیدیم. حتی توی تلویزیون نشان می دادند که خیلی ها بچه های کوچولویشان را می آوردند پیش امام تا روی سرشان دست بکشد و آنها را ببوسد.

دلیل دوم به نظرم دلیل مهمتری است. امام را دوست داریم چون قدرتمندانه مسیر تاریخ ما را تغییر داد. تغییر مسیری که همزمان، مسیر زندگی میلیون ها آدم هم با آن عوض شد. او را دوست داریم چون با هوشمندی توانست زمان درست تغییر مسیر تاریخ را بفهمد، درست وقتی که ساعت خیلی از آدمها خوابیده بود. وقتی که خیلی ها دوست داشتند ساعت ملت خوابیده باشد. وقتی که بیدار شدن با زنگ ساعت دنیا خیلی هزینه داشت، زنگ ساعت دل امام صدا کرد و او همزمان با اذان صبح، همه کسانی را که خواب بودند، بیدار کرد. فقط ساعت بود که زنگ زد و او بود که تنبلی نکرد تا خواب ببردش. زمان، زمان او بود.

او می توانست بیدار نماند و دیگران را در فرصت مناسب بیدار نکند و مسیر زندگی تاریخی ما همچنان در مسیر سقوط باقی بماند. ممکن بود دنیا همچنان به راه خود برود و مثل تمام روزهایی که به راه خود رفته است.

ممکن بود ما هیچ وقت فکر نکنیم که می توانیم وضعیتمان را عوض کنیم و مسیر زندگی مان را تغییر دهیم و ...

امام را دوست داریم چون به ما جرأت داد خودمان را باور کنیم، توان خودمان را.

به ما جرأت داد وضعی را که از آن ناراضی بودیم عوض کنیم و حالا که داریم به روزهای از دست دادنش نزدیک می شویم، خوب است یک بار دیگر خودمان را مرور کنیم ، خودمان را و او را.

 خوب است یک بار دیگر او را درمیان خودمان، متناسب با حال و روز خودمان، با وضع جامعه مان، حاضر ببینیم و صدایش را به خاطر بیاوریم، حرفهایش را، لحن ساده و نرم و قاطعش را، نگاه گرم و مؤثر و اعتماد به نفس شگفتش را به خاطر بیاوریم.

صورت مهربانش را دوباره ببینیم که رو به ما لبخند می زند و به دست های پیرش نگاه کنیم، دستهایی که از دور برای همه تکان می داد.

او قهرمان مردم بود، نه دولت

تختی از دروازه تاریخ گذشت و به اسطوره ها پیوست

غلامرضا تختی: نام این پهلوان بزرگ و آزاده در تاریخ و فرهنگ ما جاودانه و ماندگار شد. هر چه درباره این بزرگمر تاریخ ورزش ایران بگوییم و بنویسیم، چیز تازه یی نخواهد بود. چرا که در باره غلامرضا تختی قهرمان کشتی آزاد المپیک و جهان، که در سال های 36تا38 پهلوان ایران شد، بسیار گفته و نوشته اند. برخی از این اظهارات و نوشتاراغراق آمیز است که ستایش از اخلاق و صفات مردگان ریشه در فرهنگ ما دارد. چرا که" مرده پرستی" از جمله خصوصیات بارز مردم ایران است. درخصوص تختی باید به فتوای عقل، خرد و تکیه برواقعیت ها داوری کرد و به قضاوت نشست. تختی تاریخی با تختی اسطوره یی تفاوت هایی دارد. بسیاری ازمردم به خصوص نسل جوان ما که آن بزرگمرد کشتی ایران و جهان را ندیده اند، از تختی نقش آن پهلوانی را در ذهن خویش ترسیم کرده اند، که در این زمانه نظیرش را در هیچ نقطه جهان نمی توان یافت و همه آن خصایل عالی و نیک پهلوانی را که امروز رنگ باخته و متروک شده است، تختی داشته و با خود به گور برده است. خیلی ها مرگ آن چنانی پهلوان آزاده و مردمی را حماسه وار در خیال خود ساخته و پرداخته اند. که صد البته غلامرضا تختی شایستگی و لیاقت اسطوره شدن را داشت. تختی زندگیش را فدای آرمان های آزادیخواهی مردم کرد، تختی با مردم زیست، مدال قهرمانی را از مردم گرفت و سرانجام از دروازه تاریخ گذشت و به اسطوره ها پیوست.

 تختی قهرمان ملی بود، نه دولتی

غلامرضا تختی کارمند ساده و معمولی راه آهن بود. او می توانست پست های حساس و پردرآمد دولتی را برعهده داشته باشد، در این خصوص پیشنهادات زیادی به تختی ارایه شد، حتی نمایندگی مردم در مجلس شورای ملی که درواقع دگان دونبش برای مال اندوزی بود و ... اما تختی قبول نکرد. چرا که او قهرمان ملی بود، نه دولتی...

خاطره یی از زنده یاد بنی سروری

زنده یاد بنی سروری قهرمان کشتی آزاد جهان در سال 1957 که در بازیهای المپیک 1956 در وزن 73 کیلوگرم جانشین شادروان محمد علی فردین در تیم ملی ایران شد ولی نتوانست به مدال المپیک دست یابد. می گفت: سازمان تربیت بدنی- در آن زمان انجمن تربیت بدنی بود- طبق وعده یی که پیش از بازیهای المپیک 1956 ملبورن داده بود به برندگان مدال طلا و نقره پاداش نقدی داد.

- درآن رقابت ها تیم کشتی آزاد ایران 2 طلا و 2 نقره گرفت- تختی که فاتح مدال طلای وزن 87 کیلو گرم المپیک مبلورن شده بود کل پاداش خود را در طبق اخلاص گذاشت و با چهار کشتی گیر که نتوانستند در ملبورن مدال بگیرند تقسیم کرد.

خاطره یی از سفر تختی به مسجد سلیمان

بنده از جمله افرادی هستم که با تختی حشرو نشر داشته و چند صباحی را با هم بودیم. درسال 1340 سرمربی کشتی مسجد سلیمان بودم و با کیهان ورزشی نیز کما کان همکاری داشتم، یک دوره مسابقات کشتی آزاد تحت عنوان جام کیهان ورزشی بین کشتی گیران مناطق نفت خیز برگزار کردیم. در آن روزها تختی از حضور دراردوی تیم ملی خود داری کرده و به طور کلی منزوی بود. با هماهنگی و برنامه ریزی قبلی از زنده یاد مهدی دری سر دبیرکیهان ورزشی درآن زمان خواستم که به اتفاق تختی در مراسم پایانی جام کیهان ورزشی شرکت کند که مورد موافقت قرار گرفت و تختی به همراه سر دبیر کیهان ورزشی با هواپیمای شرکت نفت که از نوع بسیار کوچک بود در فرودگاه محقر مسجد سلیمان فرود آمدند. برحسب تصادف همسر مدیر عامل شرکت نفت مسجد سلیمان که در واقع حاکم قدرتمند این منطقه نفت خیز بود با همان هواپیما وارد مقر حکمرانی شوهرش شد. طبق معمول خدمه و مهمانداران هواپیما، مسافران هواپیما را نگه داشتند، تا اول خانم مدیر عامل شرکت نفت قدم روی پله های هواپیما بگذارد. ولی سیل عظیم مردم علاقه مند به ورزش که از ساعات ها قبل خود را به فرودگاه بی درو پیکر و کوچک مسجد سلیمان رسانده بودند وقتی دیدند خانم مدیرعامل پیش از تختی از داخل هواپیما بیرون شد پله هواپیما را بلند کردند که همسر مدیر عامل با عصبانیت خود را به داخل هواپیما رساند و با دست اشاره کرد و از تختی خواست تا اول او از هواپیما پیاده شود.