گفت و گو با خانواده پهلوان شهید سعید طوقانی
                                             
چرخ در عرش
قانون عالم خلقت این است که انسانها به دنبال دانش می روند و بر خود نام دانش آموز می گذارند ولی گاهی اوقات این دانش است که در مقابل انسان قرار می گیرد و وارد دبستان او می شود، درس عشق و مردانگی را می آموزد. از صحنه زانو زدن دانش در مقابل دانش آموز شهید کشورمان «سعید طوقانی» می گوییم. راه دل را پیش می گیریم و گوش جان را روانه دیار محبت می کنیم.
مادر چهار ایثارگر
پای درد و دل و صحبت مادرش، مادری که دو فرزند شهید و دو فرزند جانباز را برای انقلاب به یادگار گذاشته است می نشینیم. «فاطمه کاشانی» از صحبت کردن امتناع می کند نه اینکه حرفی برای گفتن نداشته باشد بلکه بغضهای چندین ساله اش نمی گذارد تا بگوید از حرف های دلش.
از او می خواهم تا از اخلاق و رفتارشان بگوید؟
می گوید: بسیار خوب بودند. شیرین و مهربان، یادم می آید سعید قبل از رفتن به جبهه در مغازه کفاشی کار می کرد بعد از یک ماه می خواست حقوقش را دریافت کند، به صاحب مغازه گفت: «شما نمی خواهید به من حقوق بدهید فقط نمازهایتان را سر وقت بخوانید.»
از انتظارش می پرسم
با اندکی تامل می گوید. همیشه فکر می کردم آنها برمی گردند. سعید زمانی که برای آخرین مرخصی اش آمده بود قول داد تا یک هفته دیگر برگردد. تا زمانی که پلاک و استخوانهایشان را آوردند ولی من هنوز هم باورم نمی شود الآن هم فکر می کنم برمی گردند.
می دانم که هیچ گاه صحبت ها و اشک ها و دلتنگی های این مادران در ستون های نشریه جای نمی گیرد پس صحبت را در همین جا خاتمه می دهم تا دلتنگ ترش نکنم.
پهلوان کوچولوی پایتخت
مهدی طوقانی برادر شهدای طوقانی از خاطرات و داستان برادرش برایمان می‏گوید.
از زمانی یاد می کند که سعید هفت سال داشت. در آن روزها تمامی مجله ها و روزنامه ها عکسهای قشنگش را با ژست های آنچنانی چاپ می کردند و تیترهایی با عناوین پهلوانک، پهلوان کوچولوی کشور بر روی تمامی مجلات نقش بسته بود. سعید از سن پنج سالگی به همراه پدرش وارد زورخانه شده بود. با هوش و استعدادی که داشت توانست تمام اخلاق و سبک ورزش باستانی را یاد بگیرد و در سن هفت سالگی برای اولین بار در تاریخ ورزش این رشته تمام تکنیک ورزش را به نمایش بگذارد. او ورزش را با روح لطیفش در آمیخت و با اقتدا به حضرت علی علیه السلام به زورخانه می‌رفت.